Калі на берагох тваіх высокіх
Заранкай днее вока вугалька,
Я чую твой неўтаймаваны рокат.
Плыві, плыві, празрыстая рака!
Маёй вясны адкрытая старонка,
Ў табе я чую сьпеў сваёй сястры.
Хіба ня тут цьвілі вянкі з рамонкаў
I на Купальле ладзілі кастры...
Хіба ня ты люляла на далонях
Лілеяў сны і думы мужыка,
Тапіла гнеў, паіла быстрых коней,
Бусьлінага чакала важака?!
Я чую твой неўтаймаваны рокат,
Калі ты воды плыткія нясеш.
Плывеш, рака, зьмялелая ў высокіх
У берагох.
I жалю дадаеш.
|
|
